Forum Kanabis

Pokochanie samej siebie nie przyszło mi naturalnie. Musiałam się tego nauczyć — krok po kroku, cierpliwie. Bo w rzeczywistości, w której tak wielu ludzi siebie nie lubi, a co dopiero kocha, trudno o zdrową relację z samym sobą. Brak miłości własnej to cicha epidemia naszych czasów – pozornie mądrych, przesyconych wiedzą, a jednak boleśnie oddzielonych od emocjonalnej prawdy.

Żyjemy zanurzeni w lęku – nieustannie oceniani, wystawiani na próby, mierzący się z presją bycia „kimś” w oczach innych. W tym świecie stworzyliśmy samotność jako domyślny stan istnienia. Od pierwszych chwil życia doświadczamy odrzucenia – czasem drobnego, czasem brutalnego – które z biegiem lat gromadzi się niczym blizny na duszy. W efekcie dorastamy jako poranione dzieci w dorosłych ciałach. Niesiemy w sobie pokoleniowy ciężar – lęki, kompleksy, niedobory miłości, które przekazujemy dalej, jakby były nieodłączną częścią naszej tożsamości.

To absurdalne, jak bardzo oddaliliśmy się od tego, co tak naprawdę powinniśmy robić – objąć siebie. Mocno. Tak bezwarunkowo, jak przytula się zapłakane dziecko. Bo ono wciąż w nas jest – wątpiące, przestraszone, spragnione akceptacji. A kiedy w końcu usłyszy, że jest wystarczające, że może się rozluźnić i zaufać – wtedy zaczyna się prawdziwe uzdrowienie.

Ten tekst naprawdę mnie poruszył… Sama długo miałam problem z tym, żeby siebie zaakceptować. Dopiero teraz rozumiem, jak bardzo byłam surowa wobec siebie przez całe życie.

To niesamowite, jak wiele osób nosi w sobie to poranione dziecko. Udajemy dorosłych, gramy role, ale w środku często jesteśmy zagubieni i przestraszeni.

Bo nikt nas nie uczył, jak kochać siebie. Uczono nas, żeby być grzecznym, dostosowanym, cichym. A nikt nie mówił, że mamy prawo być dla siebie dobrzy.